Bieżące informacje

Koniec roku 2024 był bardzo intensywny dla Szkolnego Zespołu Regionalnego „Bukowioki”. Próby do noworocznego programu, wyjazd do stolicy, a 14 grudnia występ na Rynku Głównym w Krakowie.

Sobotni koncert odbył się w ramach Jarmarku Bożonarodzeniowego 2024, na który zespół został zaproszony przez Panią Monikę Stachnik-Czaplę, realizującą świąteczny projekt pn. „Mosty między miastami”. Zanim jednak zespół dotarł na scenę, zatrzymał się „pod Adasiem” na pamiątkowe zdjęcie i zaśpiewał zgromadzonej publiczności kolędę pt. „Gore gwiazda Jezusowi”, czym wzbudził ogólny zachwyt. Później wszyscy udali się pod Wieżę Ratuszową, gdzie znajdowała się scena. Szkolny Zespół Regionalny „Bukowioki” zaprezentował fragmenty noworocznego programu pt. „Kolędowanie w Bukowie”. Uczniowie zaśpiewali również tradycyjne, bukowskie piosenki oraz zatańczyli bednorza, oberka, poleczkę i krakowiaka. Na koniec zaśpiewali kilka kolęd i pastorałek, jak również złożyli wszystkim życzenia świąteczne.

Swój debiut w tym dniu mieli najmłodsi członkowie zespołu, czyli czwartoklasiści. Wykazali się skupieniem i profesjonalizmem na scenie. Uśmiechnięci, pełni energii i zapału pokazali, że trema im niestraszna!

 

Serdecznie dziękujemy organizatorom wydarzenia, jakim były Targi Bożonarodzeniowe w Krakowie, a szczególnie Pani Monice Stachnik-Czapli za możliwość wystąpienia w tak wyjątkowym miejscu i czasie. Dzięki temu, mogliśmy pokazać mieszkańcom Krakowa i gościom nasze bukowskie tradycje związane z kolędowaniem oraz zaśpiewać i zatańczyć na ludową nutę.

 

 

Dzień 6 grudnia 2024 roku pozostanie na długo w pamięci członków Szkolnego Zespołu Regionalnego „Bukowioki”, ponieważ odwiedzili Warszawę i zaprezentowali noworoczny program.

Zwiedzanie rozpoczęli od spaceru i sesji zdjęciowej w Łazienkach Królewskich. Później odwiedzili Belweder, a następnie podziwiali wspaniałe wnętrza okazałego budynku Ministerstwa Finansów. W jednej z sal aktywnie uczestniczyli w warsztatach na temat państwowych finansów. Potem dotarli do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej – głównego celu ich podróży. Tam z turystów szybko przeobrazili się w kolędników, którzy przybyli, aby złożyć noworoczne życzenia. Nie zabrakło tradycyjnego okolędowania, jak również regionalnych śpiewów i tańców. Zgromadzeni widzowie, a wśród nich marszałek Sejmu Szymon Hołownia i wicemarszałek Dorota Niedziela, byli pod wielkim wrażeniem. Spodziewali się usłyszeć kilka kolęd, a obejrzeli scenkę obrzędową pt. „Kolędnicy z Bukowa”. W nagrodę zaprosili zespół do swoich gabinetów. Uczniowie poczuli się jak naprawdę ważne osoby, a gospodarze okazali się życzliwymi ludźmi. Na koniec pani przewodnik oprowadziła ich po Sejmie i opowiedziała o pracy posłów.

Do Bukowa wrócili bardzo zmęczeni, ale szczęśliwi, bo nie tylko barwnie zaprezentowali się w Warszawie, ale też mieli możliwość zwiedzenia ważnych obiektów państwowych w stolicy. Niewątpliwie udało się im połączyć przyjemne z pożytecznym.

 

Serdecznie dziękujemy Pani Wicemarszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej Dorocie Niedzieli za zaproszenie do Sejmu RP na świąteczny koncert. Mogliśmy promować polskość i nasze rodzime tradycje tam, gdzie nie powinno się o nich zapominać.

 

Gorące podziękowania kierujemy do Wójta Gminy Mogilany Jerzego Przeworskiego, Członka Zarządu Powiatu Krakowskiego Grzegorza Stokłosy oraz Radnego Gminy Mogilany Pawła Wilińskiego, dzięki którym mieliśmy zorganizowane zwiedzanie stolicy i transport.

 

Szczególne podziękowania należą się Panu Józefowi Ożogowi, mieszkańcowi Bukowa oraz Dawidowi Gongolewskiemu, absolwentowi naszej szkoły, którzy przyjęli zaproszenie i dołączyli do kapeli, tworząc niepowtarzalną, tradycyjną aranżację ludowych piosenek.

Godziny_dostepnosci_nauczycieli.docx

W ramach innowacji "Bliżej niepełnosprawności" Szkolny Klub Wolontariatu zaprosił do naszej szkoły wolontariuszkę Panią  Grazynę Sławińską - nauczycielkę akademicką Uniwersytetu Pedagogicznego, która z wielką pasją opowiedziała o swoich spotkaniach z drugim człowiekiem, bo tak nazwała swoją pracę na rzecz niepełnosprawnych.Grażyna to wolontariuszka, która straciła nogę podczas rosyjskiego ostrzału w Bachmucie, kiedy dostarczała pomoc humanitarną,  z zawodu jest pedagogiem specjalnym, ma na swoim koncie 20 lat doświadczenia pracy z osobami z niepełnosprawnościami. Jak sama twierdzi, właśnie to pomogło jej przejść przez początkowy proces adaptacji do nowej sytuacji. Wiedziała, co ją czeka, że będzie trudno, ale również, że to pomoże jej wrócić do cieszenia się życiem, bo przecież po amputacji można chodzić, nosić sukienki, pracować i robić to, o czym się marzy.Podopieczna Fundacji przed amputacją była wolontariuszką jednego z krakowskich stowarzyszeń, które wspiera osoby z niepełnosprawnościami. Gdy wybuchła wojna w Ukrainie, Grażyna przez 3 miesiące intensywnie działała w punkcie pomocy zorganizowanym w Krakowie. Była bardzo zaangażowana, ale w pewnym momencie zrozumiała, że aby naprawdę wspierać osoby z niepełnosprawnością z Ukrainy, trzeba tam pojechać, trzeba z tymi ludźmi tam być. Dzisiaj zaraża optymizmem, korzysta z rehabilitacji, motywuje. Pomimo amputacji nie przestała pomagać, nadal jeździ jako wolontariuszka do Ukrainy.

"Jestem odpowiedzialna za zadania i decyzje, które podejmuję, za to, co mówię ludziom. Łatwo powiedzieć komuś, że prawda o człowieku nie leży w ciele i w jego sprawności, że jest to gdzieś głębiej, w sercu, ale tylko wtedy, gdy to nie dotyczy Twojego ciała albo Twoich bliskich. Dla mnie to taki sprawdzian, na ile to wszystko jest autentyczne. Za pomaganie trzeba wziąć odpowiedzialność" – podkreśla Grażyna.

Wolontariuszka po amputacji mówi też o tym, że nadal funkcjonują stereotypy – sama raz usłyszała, że już zawsze będzie zależna od innych, że nie pójdzie sama do sklepu. Jak twierdzi, gdyby nie miała wcześniejszego doświadczenia pracy z osobami z niepełnosprawnościami, to mogłaby w to uwierzyć. Dlatego uważa, że warto szukać ludzi z otwartą głową i sercem i być dobrym dla siebie.

"Ja miałam kilka takich myśli, które na początku drogi mnie “trzymały”. Pierwszą rzeczą było to, że obiecałam sobie, że będę dla siebie dobra, cokolwiek się wydarzy. Amputacja jest jednym z najtrudniejszych momentów w życiu. Musimy dać sobie trochę dobroci, trochę wyrozumiałości, bo może tak być, że nikt inny poza nami samymi tego nam nie da, otoczenie będzie albo odrzucające, albo nadmiernie wymagające, albo w drugą stronę – zagłaskujące. Ale pamiętaj – to, co trudne, minie. To jest etap, przez który trzeba przejść, żeby wrócić do życia" – dzieli się swoimi refleksjami Grażyna.

 Dziękujemy za wspaniałą lekcję!

 

Uczniowie_klasy_7_i_8_wzieli_udzial_w_wycieczce_do_Sandomierza_w_ramach_przedsiewziecia_Ministr.docx